I była to prawdziwie słodka niewola, którą bez wątpienia będę wspominał latami. Dawno nie przeżyłem tak niesamowitej przygody w wirtualnym świecie!
Nie należę do osób, które jednej grze poświęcają setki godzin – zawsze grałem dużo i w dużo gier, nawet jeśli oznaczało to, że nie wszystkie kończyłem. I to się pewnie nie zmieni, ale „Wiedźmin 3: Dziki Gon” pozostanie w czołówce dumnych wyjątków od tej reguły.
Ostatni miesiąc był dla mnie czasem bardzo intensywnej pracy i wielu skrajnych emocji – tych bardzo pozytywnych oraz tych mniej. Najważniejsze jednak, że udało mi się wziąć udział we wprowadzeniu na rynek gry, która po prostu podoba się graczom.
Do zespołu tworzącego mobilną karciankę „Earthcore: Shattered Elements” dołączyłem w sierpniu zeszłego roku. Bardzo szybko zleciał mi ten czas, głównie ze względu na ogrom i powagę zadań związanych z budowaniem marki i jej promocją. Nie wszystko, co sobie zakładałem i marzyłem udało się osiągnąć (chociaż kto wie – może jeszcze się uda). Mimo to odbiór z jakim gra spotkała się wśród graczy, pochwały jakie otrzymała na TouchArcade, czy Kotaku, napawają mnie ogromną radością i dumą, że byłem i jestem częścią zespołu, który tego dokonał.
Niedawny artykuł o niedoszłym sequelu „Alana Wake’a” przypomniał mi moje perypetie z oryginałem oraz jego „przystawką” – „Alan Wake’s American Nightmare”. Przystawką moim zdaniem dużo smaczniejszą od głównego dania.
Tekst na Polygonie potwierdził moje domysły – „American Nightmare” było czymś w rodzaju sklejki pomysłów, materiałów oraz mechanik projektowanych z myślą o pełnowymiarowej kontynuacji, której produkcji nigdy na dobre nie rozpoczęto. Elementów z których powstać mogła gra bardziej odważna w opowiadaniu historii, bliższa zakręconym wątkom rodem z „Twin Peaks” i „Strefy Mroku”, których oryginałowi nie udawało się odpowiednio zawiązać, a tym bardziej pociągnąć. Gra z lepszym systemem walki, nawet jeśli tylko udoskonalonym względem pierwowzoru i nieznacznie rozbudowanym. Wreszcie gra, która nie byłaby dla mnie takim rozczarowaniem, jak pierwsza odsłona.
Ucieczka z najsłynniejszego więzienia na świecie, klimaty kina noir i jazzowy soundtrack – „1954 Alcatraz” zapowiadało się wyśmienicie. Smutna, niskobudżetowa rzeczywistość szybko jednak pozbawiła mnie złudzeń.
Nie pierwszy raz spotkałem się z grą, której twórcy wpadli na „genialny” pomysł, żeby nie robić w pełni animowanego intro, tylko lekko animować nabazgrane naprędce szkice. Zawsze, ale to zawsze oznacza to, że developerzy zmagali się z niskim budżetem i musieli iść na kompromisy. Tyle tylko, że pierwsze minuty po odpaleniu gry, to najgorsze miejsce na cięcia, które znacząco obniżają immersję oraz frajdę z rozgrywki.
Krótki film podsumowujący 15-letni dorobek serii „Total War” to prawdziwa podróż sentymentalna, tym bardziej dla mnie, osoby która przez cały ten czas pozostaje wiernym fanem serii.
I chociaż ta wierność i wiara w serię były ostatnimi czasy wystawiane na ciężką próbę, to skutecznie przywróciła je najnowsza odsłona, „Total War: Attila”. Słowa dotrzymałem: grę kupiłem dopiero po sprawdzeniu recenzji i po premierze, nawet jeśli bardzo niedługo. „Attila” szybko mnie jednak do siebie przekonał zarówno nowościami w rozgrywce (gra jako horda to faktyczna innowacja), jak i wysokim poziomem trudności – dawno nie dostawałem takiego łupnia w tej serii!
Eurogamer rezygnuje z wystawiania ocen w swoich recenzjach i przekonuje, że dzięki temu wszyscy gracze zyskają, a oni sami przestaną być postrzegani przez wydawców wyłącznie w kategorii składowej średniej na Metacritic. Dla Eurogamera to pewnie dobrze.
Eurogamer ocenia ostro, największe produkcje potrafiły dostawać u niego po 6 lub 7 na 10, kiedy inne media wystawiały po 9 i 9,5. Wielu wydawcom psuło to premierową średnią na Metacritic i na pewno było powodem niejednego kwasu na linii dystrybutorzy – redakcja. W końcu postanowiono coś z tym zrobić.
W końcu znalazłem chwilę na przetestowanie drugiej, obok „The Vanishing of Ethan Carter”, polskiej przygodówki o której w zeszłym roku usłyszał świat.
Potrzebowałem dłuższej chwili żeby przekonać się do stylistyki „1heart”, a to dlatego że kreska jaką namalowano lokacje udaje dziecięce rysunki. Tajemniczy i pełen niebezpieczeństw świat gry wygląda przez to jakby został namalowany przez same bohaterki – małe dziewczynki, siostry, z których jedna zostaje porwana przez nieznanego mężczyznę, a druga rusza na jej poszukiwania.
Po raz pierwszy w historii swoich przygód z „Total War” wstrzymam się z nabyciem nowej odsłony serii i nie kupię jej na premierę. Rozczarowanie „Total War: Rome II” było po prostu zbyt wielkie i nadal boli.
W moim przypadku „Rome II” stał się grywalny dopiero po około trzech miesiącach od wydania, gdy kolejne łatki usunęły najbardziej denerwujące bugi a optymalizacja kodu pozwoliła mojemu laptopowi wyświetlać grę z prędkością większą niż 5 klatek na sekundę. Po początkowym rozczarowaniu przyszło to drugie – uproszczoną pod wieloma względami rozgrywką.
Przypadkiem trafiłem na darmową przygodówkę stworzoną przez grupkę znajomych w ramach game jamu społeczności Adventure Game Studio. Warto ją sprawdzić.
„All The Way Down” to 30-minutowy horror o mężczyźnie który zimą zabłądził podczas pieszej wędrówki i trafia do na wpół opuszczonej wioski górniczej gdzieś na brytyjskim zadupiu. Zamiast ruszyć dalej postanawia on przenocować w miejscowej karczmie…
Przygotowałem zestawienie moim zdaniem najlepszych i najgorszych gier mijającego roku. Wybrałem je spośród tych tytułów, które miałem przyjemność (lub nieprzyjemność) ograć.
Pracując jeszcze jako dziennikarz growy za punkt honoru uznawałem ogrywanie wszystkich najważniejszych premier, nawet przez chwilę, chociaż troszeczkę. Obecnie nie mam już tyle czasu na granie, dlatego moje wybory muszą być bardziej przemyślane. Za każdym razem chciałbym też aby były celne, ale to oczywiście nie zawsze się udaje.
W kolejce zostają też tytuły, które „na pewno jeszcze ogram” lub „ogram kiedy będę miał więcej czasu”. Do tych pierwszych czasami udaje się wrócić, inne spoglądają tylko smutno z półki lub biblioteki na Steamie…
Na podstawie wszystkich tytułów z jakimi miałem styczność w mijającym roku sporządziłem poniższą listę.
EMT PR - Blog Marcina Traczyka 