Właśnie skończyłem „Rise of the Tomb Raider” w wersji na PC. I jestem zachwycony z wielu powodów – jednym z nich jest Lara Croft. To zupełnie inna bohaterka niż kiedyś.
Tak, jak to wieszczyłem na blogu kilka lat temu, panna Croft przestała być biuściastą maszyną do skakania i zabijania, która w najwyższe partie Himalajów wyprawia się tylko w kusej bluzeczce. Wystarczy spojrzeć na to porównanie Lary w „Tomb Raider: Anniversary” z jej odmłodzoną wersją w „Rise of the Tomb Raider”…
Fabularyzowanych opowieści o developerach gier nie ma zbyt wiele, tym bardziej od naszych rodzimym autorów. Dlatego właśnie z wielkim zainteresowaniem sięgnąłem po „Na końcu wchodzą ninja” autorstwa Saszy Hady. I nie zawiodłem się, bo autorce doskonale udało się oddać czym jest i jak wygląda tworzenie gier.
Niezwykle pomocne na pewno było dla niej własne doświadczenie, chociażby z pracy przy scenariuszu do „Wiedźmina 3”. Na barwną galerię zaprezentowanych w powieści postaci wpływ podobno miały również wywiady z innymi developerami oraz oni sami – ich zachowania, poglądy na życie, dziwactwa.
Dla mnie „XCOM 2” stanowi kontynuację niemal idealną. Przede wszystkich dlatego, że umiejętnie rozwija, to co sprawdzało się w poprzedniej odsłonie, chociaż twórcy pokusili się też o kilka udanych nowości. W rezultacie dostaliśmy prawdziwie wytrawną strategię, obok której nie sposób przejść obojętnie.
Jako że poprzednia odsłona „XCOM” zawierała dość znaczący polski akcent, to wypatrywałem ich również podczas mojej przygody z wydaną niedawną kontynuacją. W grze i tym razem znalazły się odwołania do naszej ojczyzny, chociaż mogą pozostawiać pewien niedosyt.
Dzięki uprzejmości redakcji Polygamii, miałem okazję ograć i opisać swoje wrażenia z najnowszej odsłony serii „Homeworld”. Do tytułu tego podchodziłem z ogromną rezerwą, ale zdecydowanie warto było znów wcielić się w rolę dziennikarza growego, nawet jeśli tylko na chwilę.
Recenzowanie dobrych gier, to zawsze podwójna przyjemność. Najpierw, kiedy można bez skrępowania poświęcić wiele godzin na rozgrywkę i czerpać z tego ogromną frajdę. Druga dawka przyjemności, to samo pisanie tekstu, w którym najwięcej wysiłku zajmuje szukanie kolejnych określeń i synonimów dla oddania, że dana gra jest po prostu fajna.
Po zagraniu w tą perełkę każde kolejne włożenie wtyczki do gniazdka staje się aktem niezwykle nacechowanym seksualnie.
Stworzone przez dwóch szwajcarów, „Plug & Play” to eksperyment łączący w sobie animację z interakcją – film krótkometrażowy z grą przygodową. To kilkunastominutowa zaledwie podróż do świata wtyczek i kontaktów przesyconego podskórnym erotyzmem w bardzo awangardowej, a przy tym prostej i momentami też zabawnej, formie.
Niedawno miałem okazję po raz pierwszy wcielić się w rolę wykładowcy podczas Game Industry Conference w Poznaniu. Z tej okazji postanowiłem spisać swoje wrażenia i udostępnić je wraz z moją prezentacją na temat Public Relations w branży gier.
Osobiście nie przepadam za publicznymi wystąpieniami (to przecież cecha pożądana u każdego PR-owca…), stąd pespektywa dzielenia się wiedzą na temat branży była dla mnie tym większym wyzwaniem. Podczas prezentacji „Czy na pewno potrzebujesz Public Relations?” skupiłem się na podstawach myślenia o komunikowaniu produktu, marki lub studia, które to miały pomóc słuchaczom znaleźć odpowiedź na tytułowe pytanie.
Odkąd pierwszy raz obejrzałem „Imperium kontratakuje” moją ulubioną sceną w całej serii „Gwiezdnych wojen” stała się bitwa na skutej lodem powierzchni planety Hoth.
Za sprawą trwającej właśnie otwartej bety „Star Wars Battlefront” miałem (i nadal jeszcze mam!) okazję osobiście wziąć udział w tym starciu. Odtwarzająca to wydarzenie sieciowa mapa dla 40 graczy robi niesamowite wrażenie – jest rozległa, malownicza, a przy tym pełna śmiertelnych pułapek oraz dogodnych kryjówek strzeleckich.
Drogie dzieci, kiedyś w zamierzchłych czasach sprzed 20 lat nie było szybkiego internetu w komputerach, telefonach, ani pralkach. Nie było też YouTuberów prześcigających się w robieniu głupich min do kamery. Kioski Ruchu były za to pełne kolorowych czasopism o grach. I ludzie byli jacyś tacy bardziej szczęśliwi – także dzięki tym czasopismom.
„Thank You For Playing” to pierwszy – i jak dotąd jedyny – projekt crowdfundingowy, na jaki zdecydowałem się przekazać swoje pieniądze. I chociaż na efekt przyszło mi czekać nieco dłużej niż pierwotnie zapowiadano, to wydanych pieniędzy nie żałuję. Cieszę się wręcz, że mogłem wspomóc tak wspaniałe przedsięwzięcie!
Miniatura Sama Barlowa to rodzaj eksperymentu gameplayowego, który na długo zapada w pamięć.
W sieci krąży przynajmniej kilka teorii na temat tego, kim jest bohaterka gry i jaka „naprawdę” jest jej tytułowa historia. Ale mnie to nie obchodzi, bo przy „Her Story” dobrze spędziłem czas wyszukując i oglądając fragmenty przesłuchań, by wreszcie samemu ułożyć sobie w głowie satysfakcjonującą mnie opowieść. Swoboda interpretacji – to chyba największa zaleta tego tytułu.
Zachwycony nie tylko grą, ale również jakością gry aktorskiej bohaterski, nagrałem krótkie wideo z fenomenalnie wykonaną przez nią balladą. Jeśli ktoś jeszcze nie wie czym jest „Her Story”, to ten film wyjaśni wszystko.
„Her Story” dostępne jest na m.in. na Steamie.
W tym roku po raz pierwszy brałem udział w Gamescomie jako wystawca prezentujący swoją grę mediom oraz graczom. Na szczęście udało mi się również znaleźć czas na sprawdzenie kilku tytułów dostępnych w Kolonii.
Kiedy tylko udawało mi się wyrwać ze stoiska, przebijałem się przez gęste tłumy i walczyłem o swoje miejsce w kolejkach do różnych stoisk. W ten sposób udało mi się zobaczyć m.in. nieco rozczarowujący pokaz „Fallout 4”, zagrać w zabugowane „Homefront: The Revolution”, jeszcze bardziej zabugowane ale efektowne „Sniper: Ghost Warrior 3”, czy obejrzeć prezentację świetnie zapowiadającego się taktycznego „Hard West”. Moją grą targów zostało jednak „Kingdom Come: Deliverance”!
EMT PR - Blog Marcina Traczyka 